14 juni: Astorga-Ponferrada, 58 km (1.815 km)

Bij het optuigen van de fietsen maken we kennis met een Duitse fietser. Hij gaat eerst in het stadje ontbijten. Wij fietsen door en doen dit later onderweg. Het is nog geen 8 uur als we het stadje uit fietsen. Vooraf nog een paar mooie foto's gemaakt van dat deel van het centrum dat we gisteren blijkbaar hebben gemist. Afwijkend van de voorspelling valt er een heel fijne motregen. Te weinig voor het regenpak, zeker omdat we moeten gaan klimmen. De klim gaat heel geleidelijk en we passeren diverse dorpjes, waar we mooie foto's maken. Ook de natuur wordt steeds ruiger, wat mooie foto's oplevert. Inmiddels gaat het wel harder regenen en in El Ganso trekken we het regenpak aan en eten een boterham onder een afdak van een huis. Gigantisch veel wandelaars zijn onderweg naar Cruz de Ferro en trekken door het dorpje aan ons voorbij. In Rabanal gaat de klim pas echt beginnen. Langs de weg zijn over een lengte van een paar honderd meter in een afrastering van takken gemaakte houten kruizen opgehangen. Een heel apart gezicht.
De klim wordt steeds steiler en we komen steeds meer in de mist, die om de top hangt. Vooraf klimt een jong meisje naar boven op een piepend mountainbike met een zware rugzak op haar rug. Ze klimt bijna continue staand op haar trappers. Als we haar inhalen blijkt dat haar zadel pen los zit en ze daarom moet staan tijdens het fietsen. Ze is Canadese en heeft de mountainbike 2e hands gekocht. Ik zet haar zadelden vast en smeer gratis haar ketting, zodat dat gepiep ook voorbij is. Ondertussen sluit ook de Duitser van vanmorgen aan.
We klimmen samen verder. Het zicht is inmiddels minder dan 25 meter. In Foncebadon, het laatste dorpje voor de top, drinken we uitgebreid koffie. Binnen brandt de kachel, waardoor we ons lekker kunnen drogen. Het is in een keer een komen en gaan van fietsers, meer dan we de afgelopen weken bij elkaar hebben gezien. Plotseling klaart het op en de mist is in een mum van tijd verdwenen. We besluiten voordat we naar de top fietsen eest even in het dorpje te kijken. Het dorpje stond in de jaren tachtig volledig leeg. Vanaf 2000 zijn een aantal avonturiers hier neer gestreken en proberen het weer bewoonbaar te maken. De verharde weg die langs het dorp naar de top loopt blijkt de enige verharde weg. In het dorpje lopen alleen zeer ongelijke kiezelpaden, die door de regen flink zijn uitgespoeld. Fietsen is er niet mogelijk. Alles is gericht op verkoop aan de pelgrims. De route van de wandelaars loopt door het dorp naar de top en we besluiten deze lopend met de fiets te volgen. Nu de mist is weggetrokken krijgen we ontzettend mooie uitzichten. Vlak onder de top komen we weer op de harde weg en fietsen het laatste stuk. En daar is dan Cruz de Ferro (1.500 m). Op een houten paal van 10 meter hoog staat een simpel ijzeren kruis. Erom heen is een grote berg ontstaan van stenen, al dan niet met boodschappen, die talloze pelgrims hier hebben achter gelaten. We later hier ook van thuis mee gebrachte steentjes achter en gaan op de foto. Bij het kruis wordt ook de veelheid aan fietsers gedeeltelijk verklaard. Bovenop de berg staat een touringcar die 21 Nederlandse fietsers vervoert langs de Camino. De fietsers fietsen zonder bagage en kunnen ook moeilijke stukken overslaan. Niet echt een uitdaging, maar het zijn dan ook overwegend oudere mensen. Ik raak met reisleider in gesprek en krijg het aanbod dat zij onze fietsen en bagage vanuit Santiago mee naar Nederland willen nemen. Daarna verder naar, eerst een korte afdaling en dan naar de tweede top (1.510 m) klimmen. Van hier gaat het in een sneltrein vaart naar beneden over een zeer ruig parcours naar het dal toe. De uitzichten zij adembenemend en we blijven dan ook foto's maken. Halverwege besluiten we in Acebo een hapje te eten. Achteraf de foute beslissing, want als we weer vertrekken, begint het keihard te regenen. In stromende regen gaat het in sneltreinvaart naar Ponferrada onder in het dal. Doornat boeken we hier een hotel. Na een verwarmend bad het stadje in. Het is inmiddels droog geworden. Het centrum wordt bepaald door een enorm en geweldig mooi kasteel uit de 12e eeuw dat door de tempeliers is gebouwd. Hapje eten en dan naar bed, want morgen wacht een klim van het gelijke kaliber. Allebei een voldaan gevoel want, ondanks de regen, zetten we deze dag met stip op een, gelet op de geweldige natuur, die we vandaag hebben gezien.